Realities and Facts

 സിനിമാറ്റിക് അല്ലാത്ത ഒരു സിനിമയ്ക്കു ഹൈപ്പും അവാർഡും കൊടുക്കുന്നതിൽ വിവേക രാഹിത്യത്തെ ചോദ്യം ചെയ്യാവുന്നതാണ്. അതെ അതാണ് "ഫെമിനിച്ചി  ഫാത്തിമ"യുടെ ഒരു ഏറ്റവും കുറഞ്ഞ അവലോകനം. എം ടി പറഞ്ഞ പോലെ ചാര് കസേരയിൽ ഇരിക്കുമ്പോൾ കഥയുടെ ബീജം ഉണ്ടാകുന്നത് ...!! ചെറിയ ഒരു ബീജം ഉണ്ടായതു ഉണ്ടാക്കിയതോ, അതിൽ നിന്നും ഒരു കഥ പരുവപ്പെടുത്തി, അതിനു പുതിയ കലാകാരന്മാരെ കൊണ്ട് ജീവൻ വെയ്പ്പിച്ചു. അത് ഒരു ഇത്തിരി പഴയ കാലഘട്ടത്തിനോട് ചേർത്ത് വെച്ചാൽ, ഏറെ കുറെ മനുഷ്യർക്കിടയിൽ ഉണ്ടായിരുന്നതാകണം. ചെറിയ ചില തുന്നാളുകൾ ഒഴിവാക്കിയാൽ, അതിനെ മികച്ചതാക്കാമായിരുന്നു. പറയാതെ തരമില്ല, എന്തോ മാർക്കെറ്റിങ്ങിനു ഇത്തിരി മറ്റേത്തവും, ചിഹ്നങ്ങളും ദുരുപയോഗം ചെയ്യുന്നതിൽ തെറ്റില്ലെന്നായിരിക്കുന്നു. നമ്മുടെ മുന്നിൽ ജീവിച്ചിരുന്ന ചിലരെ സ്‌ക്രീനിൽ എത്തിച്ചിട്ടുണ്ട്. കാലഘട്ടം തീരെ യോചിക്കുന്നില്ല, പ്രേതെയ്കിച്ചു ഇന്നത്തെ സമൂഹത്തിൽ വലിയ സന്ദേശമോ മാറ്റമോ സാധിപ്പിക്കാനല്ല, "അന്നമാണ് ഉന്നം" ഇതിന്റെ പിന്നിലും, വളരെ ചെലവ് കുറച്ചെടുത്ത, ഒരു പഴയ ഹോം സിനിമ പോലെ.    ഒരു സ്ത്രീ എന്ന നിലയിൽ, ഏറെക്കുറെ അതൊക്കെ അനുഭവിച്ചിരുന്നു, ...

 Dhurrendar arrives as yet another high-budget action-political drama that blends national security, personal sacrifice, and cinematic spectacle. On the surface, it’s an adrenaline-filled thriller with an impressive theatre experience, but beneath that shine lie troubling narrative choices that deserve deeper scrutiny.At its heart, the film tries to glorify patriotism through familiar backdrops — from Kandahar to Mumbai — connecting terror incidents in ways that feel sensational rather than sincere. What weakens the message is the repeated association of  Islam, with illicit acts. Scenes showing praying individuals involved in black money, alcohol, and crime reflect a pattern of Islamophobic undertones often normalized in modern mass-market films. When paired with chants or depictions like “takbeer” during violent moments, these portrayals blur the line between critique and prejudice, subtly feeding bias rather than understanding. Adding to the discomfort is an odd mix of unre...

At last yesterday watched the movie "idli kadai", by Dhanush. “Idli Kadai” beautifully captures the peace, purity, and rootedness of village life - the calmness of one’s own land and the genuineness of simple living. It carries messages of parenting, honesty, and pure love, though it sometimes fails to connect emotionally or frame those themes deeply. The hero’s affection for the “idli kadai” symbolizes his bond with roots and values, but the film misses emotional depth in moments like his silent rejection of the boss’s daughter. Still, it reminds us that real strength lies in goodness and forgiveness - that ahimsa can silence ego and violence. But it has the reflections, avoiding the cinematic experience. Yes beyond the film, it reflects today’s world — where money and power dominate, and the poor or minorities are the most vulnerable. Escaping such systems is a struggle. The movie subtly reminds us that one’s village, parents, and birthplace - the soil that made us huma...

 Indian authorities the bjp far right wing under hindutwa model, polarize the nation and communalism to the extent that people kills the other. 

  Santosh isn’t just a film — it’s a mirror to the harsh truths of our society. It quietly but powerfully shows how caste, power, and gender work in everyday life, not just in villages but even in so-called modern India. It starts small — a widow gets her husband’s police job.  But step by step, we see how this system slowly corrupts her. Power never comes loudly — it seeps in quietly. At first, it feels like survival. Then it becomes habit. And soon, even good people start justifying wrongs, without even knowing they have crossed the line. One strong line hit me hard :  “Some we can't touch, some are untouchables.” That one dialogue says everything about our society. This film doesn't shout. It shows. In the silence, in the cramped police stations, in how Dalit voices go unheard, and how women in uniform are still controlled by men. Even when we want to raise our voice, we end up sitting in a corner — quietly watching the hatred grow. Sadly, today’s narrative is bec...